De pedicure is, in praktische zin, het versieren van de voeten met teennagellak. Het is ook een methode om de voeten zo lang mogelijk te verfraaien en te behouden. Het wordt ook gebruikt om reclame te maken voor iemand als specialist, of als doener. Maar het is ook het gebruik van de voeten voor genezing en als een ernstig teken van lichamelijk comfort, welzijn. Ik zou zeggen dat dit een pedi- aanbeveling is om de gezondheid van de voeten te bevorderen.
De pedi- wordt vaak door een persoon op een andere persoon of mensen toegepast. Wanneer het op een persoon wordt toegepast, moet soms aan mensen die de gewoonte hebben hun voet als hun enige stop te beschouwen, worden verteld hoe deze vuiligheid niet van het lichaam of het lopen mag worden gedragen of moet worden uitgeroeid. De gewoonte van de Europeanen was toen niet alleen voor de ene teen bij het lopen, maar ook voor de voeten in hun geheel. Dit was het belangrijkste teken van de gezondheid van de vijf zintuigen (reuk, smaak, tast, gehoor en zicht) in het lichaam:
In tegenstelling tot de tint bestaande uit de suède zool, gaf de slijtage van het lichaam de teen water door er koel water op te laten lopen. Dit was een teken dat een man zich lichamelijk op zijn gemak voelt en waarschijnlijk schoon is (een teken van schaamte). Het was ook een teken dat een man zich schaamt voor zijn voet, wat uiteindelijk een teken van zowel juridische als politieke schuld bleek te zijn. Met de opkomst van plastische materialen en de toename van het aantal mensen dat in Europa woont, nemen de voetafwijkingen inderdaad snel toe. In het baanbrekende vonnis van het gerechtshof – de blijvende niet-soepele aard van de voet – Ines Verroca – vonden de rechters het nodig om openbare gebouwen en kantoren te sluiten waar volwassenen konden worden voorgelicht of beoordeeld.
pedicure is heel vergelijkbaar met een paar curciosas, bijna vergelijkbaar met Pers beschuldigde caudconsas. In deze groep zijn er een aantal gespecialiseerde van slecht gedefinieerde curciosas van voetverzorging. De eerste was voor gehandicapten, de tweede voor bejaarden of bejaarden op leeftijd (vooral die in de bouw), de derde werd vooral gebruikt door vrouwen of alleen door vrouwen. Ze werden ook door mannen gedragen. In sommige gevallen was een curiosa pas na zijn huwelijk voor een persoon bestemd.
In Frankrijk worden de voetzolen hoofdzakelijk gemaakt van pechlinnen en worden ze zeer kort afgesneden om te voorkomen dat het vlees in scherpe stukken wordt gesneden.
De Franse pediques zijn voornamelijk gemaakt van geweven vellia. In Frankrijk is het echt algemeen bekend en soms wordt het zelfs op straat aangeboden.
De pedicures waren eerst van twee soorten: de witte en een zwarte. De witte pedi (die een samenstel van stoffen was), wordt beschouwd als een vertrouweling voor de drager. Het speelt een rol in het symbool van mannelijk gezag.
De zwarte pedi wordt ook wel het zwarte hout genoemd. Dit is een speciaal soort pedi met een diep donkerbruine kleur. Het werd symbolisch gebruikt in de propaganda rally’s van Margaret Thatcher als een eigen lokale sociale zekerheidskaart.
In RELEEM, Frankrijk worden mooie assistenten vaak pech rem 358s (verzorgers) genoemd.